Dolny kościół

Współczesna historia dolnego kościoła

Przygotowania.

Z początkiem 2007 roku, rozpoczęto renowację podziemi kościoła parafii Św. Trójcy w Kobyłce. Pierwsze prace polegały na wykonaniu tzw. iniekcji poziomej, czyli izolacji, aby zabezpieczyć mury kościoła przed wilgocią i zniszczeniami. Osuszanie kościoła trwało prawie rok. Od wczesnej wiosny, aż do późnej jesieni 2007 roku osuszano fundamenty i ściany świątyni, by z końcem roku rozpocząć główne prace renowacyjno-adaptacyjne dolnego kościoła.

Po zrobieniu iniekcji poziomej przystąpiono do iniekcji pionowej, wewnątrz budynku, czyli: zdjęcia starych tynków, osuszenia i odgrzybienia ścian oraz wykonania izolacji w bocznej i głównej nawie, a także położenia tynków renowacyjnych. Wszystkie prace były uzgodnione z konserwatorem zabytków

W trakcie prac okazało się, że historyczne wejście do dolnego kościoła było pod głównymi drzwiami. Konserwatorzy uznali jednak, że odtworzenie tam wejścia kolidowałoby z całą bryłą kościoła. Dlatego zdecydowano się na zrobienie wejścia do dolnego kościoła z wieży zachodniej. Okienko w wieży rozkuto i wmurowano wejściowe drzwi dębowe, a schody do górnego kościoła zostały zamurowane.

Dzięki decyzji nieodtwarzania oryginalnego wejścia, mo żliwe było wykonanie podestu przed głównymi drzwiami.Podest został przedłużony do 140 m, wyłożony granitem, który dodatkowo upiększył wejście do kościoła. Wykonano również długo oczekiwane odpowiednie podjazdy dla osób niepełnosprawnych – całość również uzgodniona była z konserwatorem zabytków.

Po uzgodnieniu miejsca wejścia do dolnego kościoła, wykonano w wieży schody i wylano beton pod posadzkę. Pod koniec lutego 2008 na przygotowanej posadzce zostały położone płyty granitowe. Znalazły się tutaj również dwa fragmenty posadzki oryginalnej. Ówcześnie posadzka zarówno w dolnym jak i w górnym kościele była zrobiona z cegły. Była ona w większości zniszczona, ale część posadzki w najlepszym stanie udało się zachować i wykorzystać w jednym z pomieszczeń dolnego kościoła. Takie oryginalne elementy: niepokryte tynkiem cegły można również zobaczyć  na niektórych łukach,  sklepieniach oraz kilku narożnikach ścian – oczyszczono je i zapewniono odpowiednie fugowanie, aby zachować je w dobrym stanie.

W pomieszczeniu pod główną nawą kościoła nałożono nowe tynki i przygotowano miejsce na kaplicę wieczystej adoracji. Jest ona w tej chwili dostępna dla wszystkich przez cały dzień.

Kaplica jest również miejscem nekropolii, zbiorowej mogiły 27 zakonników-przełożonych, którzy byli w tym kościele proboszczami w latach 1742-1873. W miejscu spoczywania zakonników zostanie później wmurowana i poświęcona tablica z nazwiskami zmarłych.

W kaplicy nawy głównej znalazło się również miejsce na konfesjonał, w którym o określonych godzinach księża udzielają spowiedzi.

Pomieszczenie w jednej z bocznych naw dolnego kościoła zaadaptowano na salę spotkań parafian. Wg zapisów w kronikach historycznych, odbywały się tutaj tajne komplety i spotkania w czasach rozbiorów. Przyjeżdżał tutaj również Bolesław Prus.

Na jesieni 2008 roku, w drugiej nawie dolnego kościoła powstało muzeum parafialne, w którym można obejrzeć wszystkie eksponaty, które przechowuje parafia, m.in. słynne tkane kobyłkowskie pasy kontuszowe, Mszał Rzymski, kielichy mszalne.

W miejscu dawnej kaplicy przedpogrzebowej – mają odbywać się Msze św. dla poszczególnych grup parafialnych, skupienia, rekolekcje itp.

Prace rekonstruktorskie wykonywane były z funduszy parafii przy dużym wsparciu finansowym Ministerstwa Kultury.

Uroczysta Msza św. i poświęcenie dolnego kościoła.

 8 kwietnia 2009 roku odbyło się uroczyste otwarcie i poświęcenie dolnego kościoła.

Po celebrze Mszy św. abp Henryk Hoser wyświęcił tablicę, pod którą skryte jest serce biskupa Andrzeja Załuskiego, a następnie kaplicę adoracyjną dolnego kościoła, salęi muzeum parafialne. Zwrócił ks. Prałatowi Janowi Andrzejewskiemu przekazany rano klucz do drzwi kościoła i stułę:

„dwa symbole: klucz do drzwi i stuła – symbol władzy kapłańskiej,  który jest kluczem do nieba  – aby ta parafia mogła cieszyć się zawsze otwartymi drzwiami”.

„Gdyby to ode mnie zależało, przeniósłbym siedzibę diecezji do Kobyłki i nie wychodziłbym z waszego kościoła” – mówił abp Henryk Hoser zauroczony salami dopiero co odrestaurowanej świątyni.

Powrót: Dolny kościół.